Dyrektor cyrku jest wściekły. Jego klauni już nikogo nie rozśmieszają. Widzowie gwiżdżą, tupią, krzyczą: „Oddajcie pieniądze, oddajcie pieniądze!” Jak tak dalej pójdzie, cyrk trzeba będzie zamknąć...

Aż tu pewnego dnia wydarzył się cud! Na arenie pojawił się pewien wąsaty jegomość niewielkiego wzrostu ścigany przez policjanta. Zupełnie niechcący obaj intruzi w komiczny sposób przeszkodzili prestidigitatorowi w jego stałym numerze.

Widzowie wybuchają śmiechem, klaszczą jak opętani. Wszyscy myślą, że ten niesamowity pościg stanowi część programu... Ale oczywiście widzowie się mylą!

Ten mały wąsacz to Tramp! Nasz włóczęga, niesłusznie oskarżony o kradzież, właśnie wbiegł do cyrku, aby się ukryć przed policją.

Zachwycony takim tryumfem dyrektor cyrku postanawia wziąć go na próbę. Nazajutrz przed spektaklem okazuje się, że jego występ to całkowita klapa: Tramp wcale nie jest śmieszny... „Zabieraj mi się stąd”, krzyczy do niego wściekły dyrektor!

Na szczęście w ostatniej chwili Tramp zostaje zatrudniony jako rekwizytor, który ma za zadanie przynieść na arenę wszystkie przedmioty, których artyści używają do swoich numerów. I wtedy następuje kolejny cud...

Za każdym razem, kiedy Tramp wychodzi na arenę z rekwizytami, jest tak niezręczny, że widzowie aż płaczą ze śmiechu. Sprytny dyrektor cyrku postanawia więc zatrzymać go w charakterze rekwizytora.

Rzeczywiście na każdym spetaklu Tramp niechcący wykonuje absolutnie fantastyczny numer klauna! Nawet o tym nie wiedząc, staje się wielką gwiazdą przedstawienia. Publiczność tłoczy się, żeby go zobaczyć... Cyrk jest uratowany!

Podobnie jak zgromadzeni na widowni ludzie, my również zaśmiewamy się, oglądając popisy Trampa. Ale jednocześnie ogrania nas także duży smutek...

Bo rzeczywiście Cyrk jest chyba najsmutniejszą kreacją w niemych filmach Charlie’ego Chaplina... Ojej, Tramp zakochuje się w córce dyrektora. Ona jest taka piękna, kiedy wykonuje swój numer, stojąc na grzbiecie bialego konia!

Niestety piękna amazonka kocha innego... To linoskoczek Rex, wysoki, przystojny, silny i imponujący odwagą, zwłaszcza wtedy, kiedy idzie po linie rozpiętej na samej górze tuż pod kopułą!

Ale życie tej młodej kobiety wcale nie jest śmieszne, ponieważ ojciec stale ją bije. Idąc za głosem serca, Tramp postanawia poświęcić siebie samego... Mimo, iż jest bardzo zazdrosny!

Tramp ma plan, jak uratować życie córce dyrektora. Przekonuje ją, żeby jak najszybciej wyszła za linoskoczka Rexa. Tylko wtedy jej straszny ojciec już nigdy nie ośmieli się podnieść na nią ręki, ponieważ za bardzo boi się tego siłacza.

Koniec końców, Tramp nie rusza w drogę razem z cyrkowcami, lecz na powrót staje się włóczęgą. Zresztą i tak przestał już rozśmieszać widzów, nawet niechcący. Tak, tak, wszystko przez to, że był zbyt nieszczęśliwy!

Biedny Tramp znowu jest sam na świecie! Jedynym jego pocieszeniem jest myśl, że świadomie poświęcił się dla szczęścia innych.

W początkach kina niemego producenci filmowi potrzebowali aktorów komicznych. Często znajdowali ich wśród artystów music-halli, to znaczy spektakli pantomimicznych.

Pantomima była znana już za czasów rzymskich. To niewielki spektakl grany przez aktora, który podczas gry wykorzystuje wyłącznie gesty. Dlatego też specjaliści od pantomimy nie mieli żadnych kłopotów, aby występować w filmach niemych!

Zanim Charlie Chaplin zaczął grać w filmach, również był mistrzem pantomimy. Dowodem tego jest film CYRK... Na przykład moment, kiedy Charlie małym gestem palców daje nam do zrozumienia że jabłko jest robaczywe!